ΔΙΕΤΕΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΗΣ ΑΟΙΔΙΜΟΥ
ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΗΣ ΧΡΙΣΤΟΝΥΜΦΗΣ ΛΑΔΑΚΑΚΟΥ (1936-2020),
ΠΡΩΗΝ ΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΛΕΧΩΒΗΣ.
Συμπληρώθηκαν, την 25ην Αυγούστου 2022, δύο έτη από την εις Κύριον εκδημίαν
της μακαριστής πρώην Ηγουμένης της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Λεχώβης
Γερόντισσας Χριστονύμφης (κατά κόσμον Χρυσάνθης) Λαδακάκου.
Το πρωΐ της 25ης τρέχοντος μηνός τελέσθηκε Θ. Λειτουργία υπό
του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Κεγχρεών κ. Αγαπίου πλαισιουμένου υπό των
Συγκέλλου – Οικονόμου π. Προδρόμου Αντωνίου,
Ιερομονάχου π. Λογγίνου Αρχόντη,
αδελφών της Ι. Μονής Αναστάσεως Χριστού Λουτρακίου,
Αιδεσ. π. Παναγιώτου Θεοδώρου,
Εφημερίου Ι. Ναού Αγίας Τριάδος Κρυονερίου
και του Διακόνου π. Χρήστου Χίλια και στην συνέχεια το Ιερό Μνημόσυνο.
Ο Θεοφιλέστατος άγιος Κεγχρεών μετέφερε τις συλλυπητήριες ευχές στην Αδελφότητα
και στο Εκκλησίασμα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Διονυσίου ομιλών επικαίρως.
Με ευκαιρία την μνήμη του Αγίου Αποστόλου Τίτου ο Θεοφιλέστατος έκανε αναφορά
στους ακατάλυτους δεσμούς της Πίστεως που αναπτύσσονται ανάμεσα στους πνευματικούς μας πατέρες
και στα πνευματικά τους τέκνα, στους οποίους οφείλεται η αναγέννησή μας και η είσοδός μας
στην μεγάλη μια Αγία και παγκόσμια οικογένεια, την Εκκλησία.
Η σχέσις αυτή για την οποία ο Απόστολος Παύλος ονομάζει τον Απόστολο Τίτο τέκνο κατά την κοινή μας πίστη,
«Τίτῳ γνησίῳ τέκνῳ κατὰ κοινὴν πίστιν» (Τιτ. α΄,4),
είναι εντονότερη και περισσότερο εμφανής στις Μοναστικές Αδελφότητες
όπου ο Ηγούμενος–η εκ της θέσεως του-της είναι το «στόμα» του Χριστού,
που φανερώνει το «θέλημα» του Θεού στα μέλη της κατά Χριστόν συνοδείας του,
με αποτέλεσμα οι δεσμοί πνευματικής συγγενείας να είναι το ίδιο και περισσότερο ισχυροί
από τους δεσμούς του αίματος, γι’ αυτό και η εκδήλωση υπακοής είναι αναγκαία για την πρόοδο του Μοναχού-ης
και η ευγνωμοσύνη του ισόβιος, χωρίς αυτή να εμποδίζει την υπακοή στο νέο πρόσωπο που εξελέγη
υπό της Αδελφότητος εις διαδοχή του εκλιπόντος Ηγουμένου-ης,
ώστε εν ειρήνη και ομονοία να πορεύεται η κάθε Αδελφότης προς την Βασιλεία του Θεού,
που είναι και ο σκοπός και της Εκκλησίας και των Μοναστηρίων ως «φροντιστήρια» αυτά αγιότητος.
Τέλος, εψάλη Τρισάγιον εις τον τάφον της αειμνήστου Γεροντίσσης Χριστονύμφης
και παρετέθη τράπεζα, «μακαριά», υπό της Ι. Αδελφότητος.
Ας είναι αιωνία η μνήμη της!