Πρόσωπα, εικόνες, παλιές φωτογραφίες, μπρος σ ένα παράθυρο, με θέα τον Αργολικό κάμπο ,χιλιάδες φωτάκια ν αναβοσβήνουν δίνοντας το στίγμα μιας τεράστιας έκτασης ,όπως τα πλοία στο απέραντο πέλαγος που προσδοκανε να πιάσουνε λημανι απάνεμο.
Κι εσύ,σαν φάρος ,να καθοδηγείς τις μνήμες από τα παιδικά μας ξέγνοιαστα χρόνια.
Φεύγεις λοιπόν,το αποφάσισες ,φεύγεις μια μέρα που οι άλλοι χαίρονται μέσα από μια παράδοση που υπηρέτησες σεμνά, χρόνια ολάκερα ,για να παραβρεθείς στο τραπέζι τής χαράς ,και η ψυχή σου να στροβιλιστει. με ήχους και τραγούδια από τα γλέντια μιας άλλης εποχής που νοσταλγούσες.
Φεύγεις μια μέρα που οι άλλοι ξεχνούν έστω για λίγο,μια σκληρή καθημερινότητα ,τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους ,και ταξιδεύουν τα όνειρα τους με τον χορό και τα τραγούδια ,στον άχρονο χρόνο μιας νιότης απυθμενης ,που αρνείται τη φθορά και το γήρας…
Όλα σου τα ονειρα μέσα σε τέσσερις τοίχους ,σε μια μικρή οθόνη ,σ έναν μικρόκοσμο που προσπαθεί να βρει διέξοδο ,όπως μια αχτίνα σ ένα σκοτεινό δωμάτιο, όπως μια σταγόνα βροχής που ενώνεται με το ξεραμένο από την αναβροχια χώμα…
Το πρόσωπο σου φωτίζεται όμοια με την αγνή ψυχή σου…Καλείς τους ανθρώπους που αγάπησες και σε αγάπησαν τα βράδια στα όνειρα και τις σκέψεις σου ,για να μιλήσετε ξανά ,να θυμηθείτε ,να σεργιανήσετε σ αλλά χρόνια ,χρόνια δημιουργικά ,σ ένα πλίθινο φιλόξενο σπίτι ,που έλειπαν πολλά πράγματα ,μα που περίσσευε η αγάπη ,η φιλοξενία ,και μια αρχοντιά ,χωρίς μπριλάντια και ζαφείρια…
Μια αρχοντιά ωθούμενη απ’ της καρδιάς το μεγαλείο δύο ανθρώπων ,της Γιωργιας και του Βασίλη ,λες και το αλφάβητο είχε συνομωτησει ώστε τα δύο αυτά γράμματα ,το βήτα και το γάμα, αρχικά των ονομάτων τους, να είναι μαζί στα χαρτιά, αλλά και στην ζωή ,σαν δυο λέξεις συνώνυμες όσων κάνουν τον άνθρωπο να μπορεί να κοιτάει ψηλά και να ονειρεύεται έναν κόσμο ομορφότερο.
Εκείνη έφυγε πρώτη και του άφησε ένα καλοσυνάτο βλέμμα κι ένα χαμόγελο να το χαρίζει σε όποιον εισέρχονταν στον μικρό τους παράδεισο…
Και τώρα …τώρα φεύγει κι εκείνος έτσι όπως ένα πουλάκι πληγωμένο γέρνει το κεφαλάκι του στο χώμα ,ήρεμα κι απλά όπως ήρθε,αθόρυβα,ταπεινά ,διακριτικά κι απρόσμενα …
Κι αν κάποιος κάπου κάποτε θελήσει να τον θυμηθεί να τον φέρει ξανά στο μυαλό του ,με μια λέξη ,με μια φράση ,με μια σκέψη ,άνθρωπος θα λεει… και θα εννοεί αυτόν…
Υ.Γ Ο θείος μου Βασίλης Κατσαρός έφυγε στις 28-2-2019 τσικνοπέμπτη ,μια μέρα χαράς και γλεντιού όπως αρμοζε.στον χαρακτήρα και την ζωή του ….
Τέλης Καλλής:
• Μέλος της Ένωσης Κορινθίων Συγγραφέων
• Επ.Προεδρος Εμπορικού Συλλόγου Νεμεας