Άρθρο της κ. Μαρίας Θελερίτη με αφορμή την παγκόσμια ημέρα νερού.
Τελειωτικό χτύπημα στα δημόσια αγαθά
– μετα την ενέργεια έρχεται και το νερό
Ενώ η χώρα συγκλονίζεται από το δυστύχημα των Τεμπών, η κυβέρνηση κατέθεσε στη Βουλή πολυνομοσχέδιο, που προωθεί την εμπορευματοποίηση του νερού, αδιαφορώντας για τα νέα κόστη που θα βαρύνουν πολίτες και επιχειρήσεις και χαρίζει κέρδη σε λίγους, κόντρα σε όσα προβλέπει το Συμβούλιο της Επικρατείας για το δημόσιο χαρακτήρα της διαχείρισης του νερού.
Η διεύρυνση του αντικειμένου της μετονομαζόμενης Ρυθμιστικής αρχής, σε ΡΑΑΕΥ και η εκχώρηση αρμοδιοτήτων, όπως η εποπτεία, η παρακολούθηση και ο έλεγχος στην ορθή εφαρμογή συμβάσεων παραχώρησης υπηρεσιών ύδατος σε τρίτους, η πιστοποίηση παρόχων υπηρεσιών ύδατος, η δυνατότητα της αναδιοργάνωσης των υφιστάμενων παρόχων υπηρεσιών ύδατος με συνενώσεις ή συγχωνεύσεις, προς ενίσχυση της διαχειριστικής τους ικανότητας, η διαιτησία στις διαφορές μεταξύ προσώπων που δραστηροποιούνται στον τομέα της παροχής υπηρεσιών ύδατος, αλλά και μεταξύ των πελατών / καταναλωτών και των παρόχων υπηρεσιών ύδατος, και ο έλεγχος της τιμολογιακής πολιτικής, αποτελούν την προεργασία για μελλοντική ιδιωτικοποίηση του νερού και ίσως τη διαμόρφωση μιας δυνάμει «αγοράς» γύρω από τις υπηρεσίες ύδρευσης, με την έννοια της προκαταβολικής θεσμοθέτησης του ρυθμιστικού μηχανισμού πάνω στον οποίο θα «κούμπωναν» μελλοντικές πολιτικές αποφάσεις.
Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι, εάν δεν υπάρχει διάθεση ιδιωτικοποίησης, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, δεν υπάρχει και ο λόγος να υπάρξει μια νέα ρυθμιστική αρχή, που θα διασφαλίζει την τήρηση των κανόνων ανταγωνισμού. Εφόσον ανταγωνισμός δεν υπάρχει
Γιατί αποφασίζει να δώσει ουσιαστικές αρμοδιότητες των ΔΕΥΑ στην Ρ.Α.Α.Ε.Υ; Γιατί θέλει να υλοποιήσει συγχωνεύσεις και συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ) στις ΔΕΥΑ;
Οι ΔΕΥΑ είναι κοινωφελείς δημοτικές επιχειρήσεις, ανήκουν στους Δήμους, δηλ στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και δεν υπάγονται σε κανένα καθεστώς ανταγωνισμού, δηλαδή δεν υπάρχουν ανταγωνιστικές εταιρείες, ώστε να απαιτείται ρύθμιση.
Μόνο δόλο μπορούν να κρύβουν οι ενέργειες της κυβέρνησης και για να το πούμε ξεκάθαρα, με το όνομα του, κάνουν τα πρώτα βήματα για την ιδιωτικοποίηση του νερού.
Τι θα γίνει εάν ιδιωτικοποιηθεί το νερό;
Θα βρεθούμε άμεσα αντιμέτωποι με αύξηση των τιμολογίων, αφού πλέον οι εταιρείες, που θα διαχειρίζονται τον φυσικό πόρο, θα στοχεύουν στην κερδοφορία τους, σε αντίθεση με την Πολιτεία, που στόχο έχει το δημόσιο συμφέρον και την προάσπιση των κοινωνικών αγαθών.
Είναι γνωστό ότι σε αρκετές χώρες έχει επιχειρηθεί να ιδιωτικοποιηθεί το νερό με πολύ άσχημα αποτελέσματα για τον μέσο πολίτη. Σύμφωνα με έρευνα της εφημερίδας Guardian, σε δώδεκα πόλεις των ΗΠΑ αυξήθηκε, κατά μέσο όρο 80%, στο Παρίσι, το 2010 η διαχείριση του νερού πέρασε ξανά στα χέρια του δημοσίου, έπειτα από είκοσι πέντε χρόνια ιδιωτικής διαχείρισης, με αποτέλεσμα η τιμή του νερού να μειωθεί άμεσα κατά 8% και ταυτόχρονα η ποιότητά του να βελτιωθεί αισθητά. Στο Βερολίνο, όπου το 2013 το νερό έπειτα από μαζική και δυναμική κινητοποίηση των πολιτών, επέστρεψε στο δημόσιο έλεγχο (μέσω ενός δαπανηρού buy back) έπειτα από δώδεκα χρόνια ιδιωτικής διαχείρισης, που είχαν οδηγήσει σε αύξηση του κόστους για τα νοικοκυριά μέχρι και 25%. Στη Μεγάλη Βρετανία της Margaret Thatcher, σήμερα, εξακολουθεί να έχει ένα σχεδόν πλήρως ιδιωτικοποιημένο σύστημα υδροδότησης, με φυσικό επακόλουθο την αύξηση του κόστους των νοικοκυριών κατά 42% σε σχέση με την περίοδο πριν από το 1989, με αποτέλεσμα η βρετανική κοινή γνώμη να επιθυμεί την επανακοινωνικοποίηση του νερού σε ποσοστό άνω του 80%.
Οι περισσότερες χώρες κινούνται στην επιστροφή του νερού στο Δημόσιο, αναπτυσσόμενα κινήματα, όπως της Νέας Αυτοδιοίκησης, αντιμετωπίζει «τα κοινά» όχι μόνο με την ιδιότητα τους σαν συγκεκριμένες φυσικές πηγές αλλά και σαν ένα νέο τρόπο διαχείρισης, ως συλλογική ιδιοκτησία της κοινότητας, η οποία διαχειρίζεται με τρόπο που την ωφελεί στο σύνολο της.
Στην κατεύθυνση αυτή κινείται και το μαζικό κύμα επαναδημοτικοποίησης των δημοσίων υπηρεσιών, κυρίως στους τομείς της ενέργειας και του νερού. Η κυβέρνηση της ΝΔ, του Μητσοτάκη, επιλέγει ακριβώς το αντίθετο την ιδιωτικοποίηση του νερού.
Ακόμα και αν αποδειχθεί ότι η διατήρηση του νερού, των υποδομών, των δικτύων και της υδροδότησης, υπό δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχο σημαίνει ένα μεγαλύτερο οικονομικό κόστος για το κράτος, αυτό είναι ένα κόστος που θα πρέπει η Πολιτεία και οι πολίτες πρόθυμα να αναλάβουμε, αφού νερό σημαίνει ζωή για όλους!
Θα αφήσουμε στα χέρια τους αυτό το όχι απλώς πολύτιμο αλλά αναγκαίο για τη ζωή μας αγαθό;
Θελερίτη Μαρία, Σύμβουλος τοπικής ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης
Υποψήφια βουλεύτρια ΣΥΡΙΖΑ ΠΡΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ
