Παυλίνα Μπεχράκη ¨ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΗΣ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ¨ Άρθρο

Μέσα στη δίνη της αβεβαιότητας, η δύναμη της ελπίδας,

κινητοποιεί, τη βούληση για ζωή, ανοίγει δρόμους φυγής,

και διαφυγής, από τη αιματοπότιστη γη, στα κυνηγημένα,

από τη φωτιά και τους δαίμονες παιδιά της.

Σημάδια σχήματα, και άηχες κραυγές προειδοποιούν, πως οι μέρες που θάρθουν,
θάναι λύπες γιομάτες, έτσι που ασελγούν,

η απληστία, και τ’ αδικο , δίχως περίσκεψη, δίχως αιδώ.

Επισφαλής ακόμα, και της ανθρωπότητας η σωτηρία.

Δεν θα υπάρξουν νικητές και νικημένοι, αν το σκοτάδι

που σήμερα βουίζει, θρασύτατα κρύψει το φώς.

μείνει για πολύ, και κρύψει την ηλιόχαρη μοίρα της ζωής.

[ΠΑΥΛΙΝΑ ΜΠΕΧΡΑΚΗ}

Άνθρωπος χωρίς Πατρίδα, είναι ανθός χωρίς κάλυκα,

Αντρειωμένος χωρίς δύναμη, ένα σώμα χωρίς ψυχή.

[ΣΗΦΗΣ ΚΟΛΛΙΑΣ}

Ακόμα, κι αν δεν υπάρχει Θεός,

πρέπει να φτιάξουμε έναν.

{ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ}

Ή τρομερή λάμψη της απληστίας, τυφλώνει τους εραστές της, και σβήνει για πάντα η ελπίδα,

να δεί η Ανθρωπότητα το άστρο το λαμπρόφωτο της προσδοκίας, για ένα καλύτερο αύριο.

Όσο λιγοστεύει το φως της ανθρωπιάς, τόσο μεγαλώνει η αγωνία και ο τρόμος, στο ανθρώπινο τοπίο.
Όλοι εμείς, τα εκλεκτά πλάσματα, με νου και ψυχή, οι πήλινοι Θεοί χωματάνθρωποι

,ζωγραφίζουμε στην άμμο τον Θεό μας, υπαρκτό, ή ανύπαρκτο,

προσευχόμαστε, στους Ναούς, προσκυνάμε, ανάβουμε κεριά στα μανουάλια, οι υποκριτές,
και ορκιζόμαστε στο όνομά του, με όπλα ολέθρου.

Άνθρωποι εναντίον ανθρώπων, <Πιστοί>εναντίον Πιστών…..

-Δυστυχείς στη πραγματικότητα μετανάστες, πορευόμαστε, πάνω στη γή, επιβάτες σε ένα τρένο δίχως επιστροφή,
με προορισμό προκαθορισμένο, που τρέχει σαν βέλος μέσα στη βροχή, του θολού γήινου ουρανού,
με αποσκευές γεμάτες από διαφόρων ειδών σκοπιμότητες,, αντιπαλότητες μίση,
με τον μοναδικό νόμο της ζούγκλας να κυριαρχεί, η δύναμη του ισχυρότερου δηλαδή, που μεταφράζεται ,
σε περισσότερα σύγχρονα όπλα ολέθρου, και ή απειλή του τρόμου, να περιφέρεται επιδεικνύοντας τα αποκτήματά της.
μαζί με τον ήχο της φωνή των δυστυχισμένων ξεριζωμένων από τη Πατρίδας τους, αναζητώντας μια θέση, κάτω από τον ήλιο.

Στον αιματοβαμμένο γειτονικό τόπο, όπου αντί για προσκυνήματα, και αναθήματα,
ψάλλονται νεκρώσιμες ακολουθίες και ανοίγονται τάφοι, για τα θύματα.
και ο ήχος των λυγμών των, αγαπημένων τους ,φθάνει, ως τη πιο μακρινή κόχη, τ
ου παγκοσμιοποιημένου ανθρώπινου τοπίου, μέσα στη βαθιά νύχτα των καιρών,
κάνει κομμάτια και θρύψαλα, τη προσδοκία ενός καλύτερου αύριο. για ολόκληρη την ανθρωπότητα.

-Τίποτα πλέον δεν είναι βέβαιο και εδώ στη δική μας Πατρίδα, με μια μεγάλη και σημαντική σε δύναμη χώρα,
κακά τα ψέματα, που μας απειλή σε καθημερινή βάση, και αυτό δεν μπορούμε να το αγνοούμε.
έτσι που τη βλέπουμε, αυτή τη δύσκολη ώρα, να είναι όπως άλλωστε συνηθίζει, σε μια κατάσταση αμφιθυμίας,
με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται.Κατά πως ξέρουμε από τα διαβάσματά μας ,από τα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,
η Τουρκία αιωρείται ανάμεσα στις ανατολικές της ρίζες, της Ανατολής, και τον μαγνήτη της Δύσης,Ας πούμε λίγα πράγματα γι αυτό για να μη παρατηρούμε έκπληκτοι την αμφιθυμία της
Μετά την ήττα των Οθωμανών, στο Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ή Τουρκία,
υπό ΄την ηγεσία του Κεμάλ Ατατούρκ, κυριολεκτικά άλλαξε πρόσωπο.
Χαρισματικός και επαναστάτης, επέβαλε τον δυτικό τρόπο ζωής, μέχρι τον θάνατό του.
Τό νέο έθνος -κράτος εκτόπισε το παλιό, διαχωρίσθηκε από την ισλαμική θρησκεία,
έδωσε στις ένοπλες δυνάμεις ιδιαίτερο ρόλο, καθιέρωσε το λατινικό αλφάβητο, και τη δυτική αμφίεση.
Ή Τουρκία κατάφερε να παραμείνει ουδέτερη μέχρι τις τελευταίες μέρες του Β’ παγκοσμίου πολέμου,
και υποχρεώθηκε να διαλέξει ,επέλεξε τη δυτική πλευρά, γιατί η Σοβιετική ένωση, απαιτούσε από το 1946,
την αναθεώρηση του καθεστώτος των Στενών, προβάλλοντας και διεκδικήσεις σε δύο ανατολικές επαρχίες της.
Έγινε μέλος στο ΝΑΤΟ ΤΟ 1956, ΑΛΛΆ ΠΟΤΈ ΔΕΝ ΈΠΑΨΕ ΝΑ ΨΆΧΝΕΙ για σύνθετους προσανατολισμούς,
ανάλογα με τα συμφέροντά της, εγκαταλείπει τα συγκρουσιακά δόγματα, και τα θυμάται κατά το δοκούν,
και επαναπροσδιορίζει τη θέση του, έχοντας, πάντα βαθιά επιθυμία να γίνει μέλος εης ΕυρωπαΪικής Ένωσης.
{Το θέμα της διαχρονικής αμφιθυμίας της γειτονικής μας χώρας, φίλε αναγνώστη εμπεριέχεται σε εκτενές κεφάλαιο
στο βιβλίο μου έτος έκδοσης 2015 <ΤΟ ΠΑΛΙΚΑΡΑΚΙ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ}

Δεν είναι δηλαδή μόνο η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν, σε εποχή αμφιθυμίας,
Τό τονίζουμε αυτό για να το έχουμε καλά στο μυαλό μας και να αγρυπνούμε, κατά πως μας προτρέπει ο Οδυσσέας Ελύτης.
<ΑΓΡΥΠΝΕΙΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ> να απαιτούμε να διεκδικούμε,
από τους φίλους -συμμάχους, και εταίρους, το αντίδωρο της αφοσίωσής μας,
σε εποχή εθνικής ανάγκης αχρείαστο να είναι…….Δυστυχώς στις χαλεπές μέρες μας περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, η διαφύλαξη της Ειρήνης,
της ισότητας, της δικαιοσύνης, μόνο με την αμυντική θωράκιση με τους εξοπλισμούς διαφυλάσσεται,
Είναι η σκληρή πραγματικότητα, όσο και αν μας πονάει αυτή η σκέψη.

Μόνο αν αλλάξουν οί Ηγέτες των Μεγάλων Δυνάμεων, και αγαπήσουν τη ζωή και τον άνθρωπο,
και όχι τον, Μαμονά, που λατρεύουν, τότε και μόνο τότε, η απροσκύνητη προσδοκία για το αύριο
,δεν θα είναι <όνειρο θερινής νυκτός>και <φωνή βοώντας εν τη ερήμω>
Θά άφηνε τόπο για την έλπίδα, που περιμένει στο σταυροδρόμι, της υπαρκτής ζωής της Ανθρωπότητας,
να μπει μπροστάρης, όχι για να οδηγήσει σε μονοπάτια αντιπαράθεσης, και επιβολής ,
όπου η εμπλοκή σε αδιέξοδα καραδοκεί, κατά πως βλέπουμε και, σήμερα,
αλλά σε τόπους ωραίων, τίμιων, συντροφικών αγώνων, κάτω από έναν ουρανό, Ανατολή και Δύση αδελφωμένες ,
όπως το οραματίστηκε, ό Μέγας Αλέξανδρος, ό Μακεδόνας-Έλληνας Στρατηλάτης,<αυτός ο άνθρωπος

φαινόμενο>κατά πως είναι ο τίτλος του τρίτομου έργου με θέμα και περιεχόμενο
τον Αλέξανδρο, του Καλού Έλληνα, και Σπουδαίου Ιστορικού, αείμνηστου Σαράντου Καργάκου.

Όμως η μοίρα της Ανθρωπότητας, δεν το θέλησε. <έφυγε>τόσο νέος, και την άφησε ορφανή,

κατά πως μας λέει ο Ποιητής μας.
Σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι στον Κόσμο μας, είναι χωρίς Πατρίδα.
Σέρνονται, με χέρια απλωμένα, για μια θέση κάτω από τον ήλιο της ξένης γης,