Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΗΣ, ΑΞΙΟΥΠΟΛΕΩΣ & ΠΟΛΥΚΑΣΤΡΟΥ
Ο Κορίνθου Διονύσιος “επ᾽ ελπίδι ζωής αιωνίου” διά βίου και τελευτής
(“Μαζί Της εις τον Παράδεισο”)
Ο ΚΟΡΙΝΘΟΥ, Σικυώνος, Ζεμενού, Ταρσού και Πολυφέγγους ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ απεβίωσε από τα επίκηρα για την “ποθεινή πατρίδα” και μεταβιώσας δεν θα παύσει να ζει εν Κυρίω.
Κοιμηθείς προπορεύεται όλων ημών των περιλειπομένων.
Άραγε, εκεί που διαπορεύεται ο αδελφός μας επίσκοπος Διονύσιος ή (αξιοπιστότερα) προς Εκείνον ον ελάτρευσε ευαρέστως και προς τον οποίο μεταβιοτεύει, εμείς θα καταξιωθούμε να φθάσουμε; Θα τον φθάσουμε “εις απάντησιν του Κυρίου”; Εκείνο το “ούτω πάντοτε συν Κυρίω εσόμεθα” θα καταξιώσει και τις δικές μας ελπίδες;
Πάντως, σε όσους διακόνησε και σε όσους τον διακόνησαν και του συμπαραστάθηκαν μέχρι την ύστατη στιγμή (είτε άμεσα, το και σπουδαιότερον, είτε προσευχητικά και λειτουργικά, το και προυργιέτερον), όπως καθ᾽ όλον τον βίο του και την έσχατη ασθένειά του, έτσι και με την μακαρία τελευτή και μεταβίωσή του, ο αοίδιμος Ιεράρχης δεν θα παύσει να ενθυμίζει πλέον “τα τίμια επαγγέλματα” “του καλέσαντος ημάς” (Β΄ Πε 1:3).
Από το αποκορύφωμα της εκκλησιαστικής του αυτοσυνειδησίας, από την έσχατη πολύμηνη υπομονή του, βίωσης της μεθόριας οδύνης “επ᾽ ελπίδι ζωής αιωνίου”, παρακινούμεθα οι πάντες να επαναλάβουμε ειδικά δι᾽ αυτόν σήμερα επί το αυτό την κατηχητική ευχαριστία του εκ των κορυφαίων αποστόλου Πέτρου: «Ευλογητός ο Θεός και πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο κατά το πολύ αυτού έλεος αναγεννήσας ημάς εις ελπίδα ζώσαν δι’ αναστάσεως Ιησού Χριστού εκ νεκρών, εις κληρονομίαν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον, τετηρημένην εν ουρανοίς εις υμάς…» (Α΄ Πε 1:3-4).
Κλείνοντας (είτε εν σωματοψυχική αισθήσει οδύνης είτε εν νοερά αισθήσει) τα μάτια του σώματός του ο μακαριστός Αδελφός, μας προσκαλεί όλους τους επιζώντες να τιμήσουμε την άφθαρτη, αμίαντη, αμάραντη και επουράνια κληρονομία μας.
***
ΩΣ ΕΠΙΜΥΘΙΟ του μεμαρτυρημένως ευλογημένου καλλίκαρπου εκκλησιαστικού βίου και της μακράς ιερατικής και αρχιερατικής ολοπροσφοράς του, διάλεξα την περυσινή εκπληκτική αποφώνηση του μακαριστού Αδελφού μας εδώ στο Πολύκαστρο:
“Μαζί Της εις τον Παράδεισο”!
Με τον γνωστό κηρυγματικό του λυρισμό και την πληθωρική του ευγένεια συνέθεσε και εξέφρασε ο ίδιος, προ ενός και πλέον έτους, στην Αγία Τριάδα Πολυκάστρου και από του Δεσποτικού, μια απλή μα και αισθαντική αντιφώνηση.
Μας είχε κομίσει αυτοπροσώπως ένα σεπτό αντίγραφο της Παναγίας της Γιάτρισσας από την γενέτειρά μου πόλη, το Λουτράκι Κορινθίας. Προηγήθηκε λαμπρή υποδοχή στην κεντρική πλατεία, λιτανεία και ενθρονιστήρια Δέηση μέσα στο Ναό, όπου τον προσφωνήσαμε ευχαριστώντας και αντιφώνησε ευγνωμονώντας.
«…Αυτό είναι οι άνθρωποι που αγαπούν την Εκκλησία και αγωνίζονται γι᾽ αυτήν. Εάν δεν πάθουν, δεν ανασταίνονται. Κι αν δεν αναστηθούν, δεν μπορούν να μεταποιήσουν σε τέκνα φωτόμορφα της Εκκλησίας και όλους τους άλλους. Πρέπει να είναι σταυρωμένος κι αναστημένος ο Επίσκοπος, για να ελαφρύνει το βάρος του πνευματικού θανάτου των τέκνων του διά της Αναστάσεως του Κυρίου και του δικού του αναστασίμου παραδείγματος. Να, λοιπόν, γιατί αγωνιζόμαστε όλοι μας, γιατί προσπαθούμε, γιατί επιθυμούμε αυτές τις λαοσυνάξεις, στο όνομα του Χριστού και των Αγίων, με επικεφαλής την Παναγία μας.
»Άλλωστε, όπως Της ψάλλουμε, διερωτώμεθα: “Προς τίνα καταφύγωμεν άλλην, Αγνή; Που προσδράμωμεν; Που σωθησόμεθα; Ποίαν δε εφεύρωμεν καταφυγήν; Ποίαν θερμήν αντίληψιν, ποίαν εν ταίς θλίψεσι βοηθόν;” Για να Της προσθέσωμε την διαπίστωσή μας, την πίστη μας, μάλλον: “Εις σε μόνην ελπίζομεν και θαρρούμεν και καυχώμεθα και προστρέχομεν τη σκέπη σου”.
»Να, λοιπόν! Άνοιξε επιτέλους απόψε ο δρόμος αυτός που σας ενώνει απόψε με την Μητέρα του Θεού την Γιάτρισσα. Σας την φέραμε, γιατί δεν θέλαμε να την κρατάμε μόνον εμείς. Θέλαμε να την μοιρασθούμε μαζί σας. Θέλαμε να την έχετε κι εσείς Μητέρα και Γιάτρισσα. Και γι᾽ αυτό, Δεσπότη μου, σας εύχομαι: “Μαζί Της εις τον Παράδεισο”!» (https://www.romfea.gr/ieres-mitropoleis/62210-ena-ierotato-theomitoriko-sevasma-sto-polykastro-foto· και ειδικότερα https://www.romfea.gr/images/article-images/2024/03/romfea2/antifonisi-korinthoy.pdf).
***
ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΕΥΧΗ του χοροστατούντος τότε αδελφού μας Μητροπολίτου Διονυσίου προς όλους, μια μετάδοση της δικής του προσευχητικής επιπόθησης εις αλλήλους και εις πάντας.
Για να το εκφράσει έτσι, συνεπαρμένος, από στήθους, στην κορυφαία απόληξη του εκφραστικού του εκείνου λόγου, αυτό ισοδυναμούσε με μιάν εξομολόγηση ζωής (πιστευμάτων και βιωμάτων). Ωσάν να εξομολογείτο και κυριολεκτικά μετέδιδε σ᾽ εκείνην την ιερή σύναξη τον παλμό της ψυχής του, την μόνιμη λαχτάρα της καρδιάς του, το βαθύτερο εννόημα του βίου του παιδιόθεν και το άθλημα της ζωής του μέχρι τέλους, την πεμπτουσία της ποιμαντικής του και το προσευχητικό προσδόκιμο της ολοπροσφοράς του, την θεομητορική μεσιτεία και προστασία και χειραγωγία, αισιοδοξία τελειώσεως και ελπίδα αναστάσεως.
Διότι εκεί ―στην απροσδόκητη κορύφωση των αισθημάτων μας, στα αυθόρμητα των λόγων μας, στην αμηχανία του ενθουσιασμού μας― εκφράζουμε αυτό που μας συνέχει, αυτό που μας εκφράζει, αυτό που κρύβουμε στην καρδιά μας και… τελικά δεν κρύβεται.
“Μαζί Της εις τον Παράδεισο”!
Δηλαδή μαζί Της για τον Χριστό, στο νυν και αεί και εις τους αιώνας της θεοκοινωνίας.
***
ΟΙ ΑΙΩΝΕΣ ΠΕΡΑΣΑΝ (στα χρόνια μας μοιάζουν να φευγατίζουν γρηγορότερα), ο κόσμος πασχίζει να αντικαταστήσει τις πιο συναρπαστικές του φυσικότητες με ασύμμετρες τεχνητότητες επιχειριασμού, με τις κρισιμότερες απόπειρες ελαχιστοποίησης της ανθρώπινης ποιότητας επί γης. Στις απαρέσκειες της προκλητικής εκκοσμίκευσης η Εκκλησία τρέχει να απολογηθεί συνήθως μόνο με κοινωνιστικούς πρακτικισμούς, με διαφημίσεις ιστορικής επικαιροποίησης. Προτιμά την βολική θεολογία της αποδεκτής ενιστορικής συγκατάθεσης και συνακολουθίας υπέρ την μοναδική θεολογία της μεθεκτής θείας συγκατάβασης και οικονομίας. Ο διάλογος με τον παγκυρίαρχο πολιτισμό της εκκοσμίκευσης έχει επιβάλει ήδη τους δικούς του μονόδρομους, εξορίζοντας “τα δικαιώματα του Θεού” από τους διαδρόμους των καρδιών. Και η ενιστορική Εκκλησία πασχίζει να επαναλαμβάνει τα επικαιροποιημένα “αγγλικά” της τρέχουσας κοσμικής ιδεολογίας. Αντί να “μεταφράσει” τον χριστολογικό εαυτό Της ως ευαγγέλιο ζωής προς τον αλλοπαρμένο κόσμο, επιχειρεί να “προσλάβει” τον κόσμο αθεράπευτο ως ευαγγέλιο εκσυγχρονισμού για τον εαυτό Της.
Όμως, ο μακαριστός Διονύσιος ―όπως φάνηκε και σ᾽ εκείνη την αυθόρμητη ομιλία του πέρυσι στο Πολύκαστρο, και σε όλη του την ζωή κι όταν επέστρεφε πριν μερικούς μήνες από την Αμερική ― δεν έπαυε να παραπέμπει με την πεποίθηση και το κήρυγμα και τον βίο του στις εμπειρίες του κορυφαίου Παύλου, στο μυστήριο του σταυρού και της αναστάσεως, περιεχόμενο της πίστης και της ζωής του πρώτου γνωστού χριστιανού Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, του Αγίου της φερωνυμίας του. Μιλούσε ξεκάθαρα για την υπακοή (υποταγή) στο σχέδιο του Θεού ως μοναδική αληθινή υπέρβαση της (παν)ανθρώπινης αδυναμίας, της (παν)ανθρώπινης απαξίωσης, της (παν)ανθρώπινης αστοχίας, της (παν)ανθρώπινης αποτυχίας.
***
ΑΥΤΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΕΣΤΑΤΟΣ άνθρωπος, ο ειλικρινέστατος κι όταν χαμογελούσε κι όταν διαμαρτυρόταν, ο πληθωρικός σε καλοσύνες προς το κληρικολαικό πλήρωμα και ωσαύτως πληθωρικός σε επαίνους προς τους άλλους, ο ανοικτόκαρδος και διαλεκτικός, ο φιλότιμος και συμπονετικός, ο ανοιχτόμυαλος και ευφυής, ο αποφασιστικός και επικοινωνιακός, ο ρητορικός και σεμνοπρεπής, γινόταν και ορμητικός και μαχητικός ορθοτομώντας τον λόγο της αληθείας προς το εκκλησιαστικό πλήρωμα, απορρίπτοντας το ισοπεδωτικό και ομογενοποιητικό ψεύτισμα του διαρρέοντος συγκρητιστικού πολιτισμού. Είχε την φιλόχριστη τόλμη να φιλανθρωπεύεται, αλλά και την φιλάνθρωπη ορμητικότητα να οριοθετεί, να διαμαρτύρεται, να εξελέγχει, να δεοντολογεί.
Και όλα αυτά με την βαθειά συναίσθηση ότι ήταν χρεωμένος το Επισκοπικό χάρισμα και την Επισκοπική μαρτυρία “επ᾽ ελπίδι ζωής αιωνίου”.
Δεν φοβόταν να “προφητεύει” σαφηνίζοντας την μετάνοια, την ευπρέπεια, την συνέργεια στο μυστήριο της σωτηρίας, με μιάν εμπνευσμένη και παλμώδη και σοφά διακριτική παρρησία. Με ακλινή ευθύτητα ως από των παλαιοτέρων Ιεραρχών και ρητορική ευφράδεια ως από των νεωτέρων Συνεπισκόπων, ορθοτομούσε περί “τα τίμια και μέγιστα επαγγέλματα (υποσχέσεις)” του καλέσαντος ημάς, “ίνα διά τούτων γενώμεθα θείας κοινωνοί φύσεως αποφυγόντες της εν κόσμω εν επιθυμία φθοράς» (βλ. Β΄ Πε 1:3-4). Γνώριζε να ομιλεί με λόγο πόνου και αγωνίας και διαμαρτυρίας, και συνάμα με λόγο προφητικό ως αποκάλυψη της μόνης ελπίδος και ανάκληση ανανήψεως.
***
ΠΑΡΕΛΑΒΕ πριν 19 χρόνια μια Μητρόπολη ιστορική, αλλά και πολύ καταπονημένη. Έχοντας ως κεκτημένα μια περισπούδαστη ονομασία και δικαιοδοσία, αλλά και μια ευθύνη διαχείρισης προβλημάτων. Πορεύθηκε προς αυτήν όχι για να δοξαστεί από ένα “μνημειακό τίτλο”, αλλά για να διαποιμάνει και να πιστοποιήσει την κυριολεξία της κλήσεως και πνευματικής οικοδομής. Με εργαλείο την ωριμασμένη του εκκλησιοποίηση σε κομβικές θέσεις και περισπούδαστα διακονήματα και αναμονές αναγνώρισης (άλλοτε δοκιμής, ενίοτε εκπειρασμού). Επί χρόνια προετοιμαζόταν να “διακρίνει” την πρόνοια και το σχέδιο του Θεού, υπακούοντας, μαθητεύοντας, επισκοπούμενος, πριν αναδεχθεί ίσως μια πολύ δύσκολη αποστολή στον Ιεραρχικό κορμό. Οι αναβολές που προηγήθηκαν, σ᾽ αυτό τελικά απέβλεπαν, στην δική του ωρίμανση για τα δύσκολα.
Από τον όμορφο Ευβοικό πορθμό του Ευρίπου κατέβηκε στην προσδόκιμη αλλά και συμφυρματική χοάνη της Αθήνας. Παντού διακρίθηκε προσφερόμενος, παραδομένος στην πρόνοια του Θεού. Για να εγκατασταθεί τελικά στο “δικό του” πολυδημιουργικό επισκοπικό πεδίο δράσης και στιβαρής αναλώσεως, στην σημερινή όψη και τις πολλές κατόψεις της περιώνυμης Κορίνθου, με τις πολλές ενορίες και τα μοναστήρια, αντί τόσων αλλοτινών Επισκοπών.
Με διάκριση και σοβαρότητα και στιβαρότητα, χωρίς καμιάν εκκεντρικότητα αυτοαναφοράς ή αυτοδοξασμού, μεριζόμενος σε δημιουργικότητες και ακαταπόνητος σε ζήλο, με το δικό του φερέπονο ποιμαντορικό παρών καταλογογραφείται ήδη σε μια μακρά παρακαταθήκη επισκοπικών μορφών, που άλλες αγίασαν, άλλες διέλαμψαν θεολογικά είτε εκκλησιαστικά, άλλες διαμνημονεύονται με εθνικο-ιστορικό θαυμασμό, άλλες προβιώνουν και προσμένουν την έσχατη προσμέτρηση σ᾽ εκείνα τα “αεί…”.
***
Ο ΚΟΡΙΝΘΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ, στο μεταίχμιο 20ου και 21ου αιώνος “υπηρετήσας, προσετέθη προς τους πατέρας αυτού” της εκκλησιαστικής παρακαταθήκης, διά των οποίων παρέλαβε και χάρη στους οποίους καταξιώθηκε να υπηρετήσει την πρόνοια του Θεού περί την εκκλησιαστική διιστορία.
Προτιμούσε μια ποιότητα λιτότητος στην όλη του εμφάνιση (που κι αυτό δίδασκε), μολονότι ήταν γενναιόδωρος σε ανθρωπιά και προσφορά, ευγένεια και καλοσύνες. Με “ελπίδα ζώσα” τον Χριστό μας και αισιοδοξία ζώσα την Παναγία μας. “Μαζί Της εις τον Παράδεισο”!
Ο μακαριστός Γόρτυνος Ιερεμίας, συγ-κληρος της αυτής Ιεραρχίας με τον Κορίνθου Διονύσιο (εκλογές Οκτ. 2006), αφιέρωνε πριν λίγα χρόνια στη μακαριστή επισκοπομάνα Ασπασία Μάνταλου ένα από τα τελευταία έργα του με μιάν αναφορά που σίγουρα απηχούσε και στους δύο αοίδιμους Ιεράρχες: “μακαριστή ευσεβέστατη χριστιανή και αρχοντική στους τρόπους”. Πράγματι, ο άρτι κοιμηθείς Αδελφός μας ήταν ευσεβέστατος και (διά τούτο) ήταν αρχοντικός στους τρόπους.
***
ΤΟ ΔΟΚΙΜΑΣΑΜΕ επανειλημμένα κι εμείς: στην κηδεία της μητέρας μας Ιωάννας και το 40ήμερο μνημόσυνό της το 2008, στις επανειλημμένες προσκλήσεις συμμετοχής στα “Παύλεια” το 2010 και το 2023, στην άμεση συμπαράστασή του με ένα πολύ λεπτό παρακλητικό τρόπο μετ᾽ εκείνην την πολυκινδυνώδη δοκιμασία μας ως Προέδρου μετά των Μελών του Συνοδικού Δικαστηρίου, στην παρασχεθείσα άνεση ιερουργιών στο Λουτράκι, στη συμμετοχή του κατά την χειροτονία του αγίου Δράμας κ. Δωροθέου το 2022, στον ευπρεπισμό και την αυτοπρόσωπη παράδοση της Παναγίας της Γιάτρισσας στο Πολύκαστρο το 2024. Όλα εκφράσεις φιλαδελφίας και απαραμείωτης αρχοντιάς, χωρίς καμιάν άλλη ανταπόδοση από την βεβαιότητα και την ευλογία της ενότητος εν Χριστώ.
Σκόρπιες κατά καιρούς φωτογραφίες τεκμηριώνουν τα λόγια μου.
Δεν ήμουν ο μόνος που απήλαυσα την ανοιχτή αρχοντική καρδιά του αοίδιμου Ιεράρχη. Ήταν και παρέμεινε διά βίου το ίδιο ευγενικός, σοβαρός αλλά και επικοινωνιακός, αποφασιστικός αλλά και ανθρώπινα σοφός στους άξιους συνεργάτες του, τον ικανότατο άγιο Κεγχρεών κ. Αγάπιο (που τον προώθησε καταλλήλως και επαξίως) και όλους τους κληρικούς και τα μοναστικά συστήματα. Χωρίς να φοβάται να διαμοιράζεται τις εκκλησιαστικές ευλογίες με το εκκλησιαστικό (του) πλήρωμα, επιβεβαιώνοντας έτσι την βαθιά εκκλησιολογική του αίσθηση για όσα σημαίνονται με τον όρο και την πραγματικότητα του “πληρώματος”.
Δεν δίστασα να τον συγχαρώ γι᾽ αυτό, αφορμώμενος από κάτι ασυνήθιστο, που εκείνος δεν δίστασε να το επιχειρήσει. Στο εγκόλπιο ημερολόγιο του παρ. έτους δεν δίστασε να παραθέσει μια κοινή φωτογραφία του με τον βοηθό Επίσκοπο Κεγχρεών, πράγμα μοναδικό για τα ειωθότα (ή και δέοντα). Όμως, εκείνος είχε μιάν αρχοντιά ακεραιωμένη, που δεν φοβόταν να τιμά περισσότερο, παρά να τιμάται. Δεν φοβόταν να μοιράζει ρόλους, να μοιράζεται την πολυμελέστατη ενιαία εκκλησιαστικότητα, να εκφράζει με σιγουριά ψυχής και καθαρότητα νοός το ήθος εκείνο που παραπέμπει και στην Α΄ και στην Β΄ προς Κορινθίους επιστολή του οικουμενικού Αποστόλου Παύλου.
***
ΑΝΤΙ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ, όσων χώρεσαν στην θλιβομένη ψυχή μας, περί την ομορφιά της ψυχής του αοιδίμου Αδελφού μας, εμείς χρεωνόμαστε κάτι δυσαναπλήρωτο και ιερό. Να συνοδεύουμε την ψυχή του δεόμενοι, λειτουργούντες, αναφέροντες στον φιλανθρωπότατο Θεό και Σωτήρα μας επίμονες τις δεήσεις μας υπέρ του μακαριστού Μητροπολίτου Κορίνθου Διονυσίου.
Ικετεύοντας την Παναγία μας να είναι συνεχώς επίκουρος και βοηθός και σκεπαστής της πορείας του στα επέκεινα του βίου και στην ατέλεστη τελειότητα της βασιλείας του Υιού και Θεού Της. “Μαζί Της εις τον Παράδεισο”!
Εκείνος τέλεσε προ πολλού την “λειτουργία” της υπομονής, διατελώντας και σ᾽ αυτό αποστολικός κληροδόχος, ποιμενάρχης και διδάσκαλος, ακόμη και με την οδυνηρότατη παρατεταμένη βίωση της φθαρτότητος. Ευδόκησε “εν ασθενείαις” και μέσα στην πονεμένη ανδρεία υπομονή του δίδαξε τους πολλούς το εγκαύχημα “εν ταίς ασθενείαις, ίνα επισκηνώση … η δύναμις του Χριστού” (βλ. Β΄ Κορ. 12:9-10). Αποδείχθηκε κατά τούτο όντως Παύλειος και όντως Κορίνθιος, μέσα κι από την ιερουργία του βίου και του θανάτου.
Του αποδίδουμε δεητικά, ευλαβικά και αδελφικά την περυσινή δική του ευχή-δέηση προς την Παναγία μας: “Μαζί Της εις τον Παράδεισο”!
†Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου Δημήτριος
Ο Μητροπολίτης Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου Δημήτριος
(κατά κόσμον Δημήτριος Μπεκιάρης, Λουτράκι Κορινθίας, 1948)
είναι Έλληνας επίσκοπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου,
«Υπέρτιμος και Έξαρχος Μακεδονίας».
Γεννήθηκε το 1948 στο Λουτράκι Κορινθίας.
Αποφοίτησε το 1972 από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών
και διετέλεσε καθηγητής στη Μέση και την Εκκλησιαστική Εκπαίδευση.
Χειροτονήθηκε Διάκονος στις 8 Σεπτεμβρίου 1975
και Πρεσβύτερος στις 14 Ιανουαρίου 1976 στην Καβάλα.
Υπηρέτησε ως Ιεροκήρυκας των Ιερών Μητροπόλεων Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου
καθώς και Λαρίσης και Τυρνάβου (1978-84)
και ως Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών (1984–1989).
Στις 20 Νοεμβρίου 1984 εξελέγη Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Ασωμάτων Πετράκη.
Διετέλεσε αντιπρόεδρος του Δ.Σ. του Γενικού Φιλοπτώχου Ταμείου
και του Ιδρύματος Νεότητος και Διευθυντής Νεότητος
της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών,
Πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής
του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος
και κατόπιν πρώτος Γενικός Διευθυντής του.
Στις 10 Οκτωβρίου 1989 εξελέγη Μητροπολίτης Λαρίσης.
Η εκλογή του ακυρώθηκε από το Συμβούλιο της Επικρατείας,
οπότε έλαβε τον τίτλο του Μητροπολίτη Γαρδικίου.
Στις 10 Σεπτεμβρίου 1991 εξελέγη από την Ιεραρχία Μητροπολίτης
της νεοσύστατης προσωποπαγούς Ι
εράς Μητροπόλεως Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου,
η οποία αποσπάστηκε από την Μητρόπολη Πολυανής και Κιλκισίου.
Η Μητρόπολη είναι πλέον μόνιμη.
Ως Μητροπολίτης, επισκέπτηκε την Εκκλησία της Σερβίας
ως εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Στις 5 Μαΐου 1999 υποδέχθηκε στην Ιερά Μητρόπολη
τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο.
Ιδιαίτερη είναι η φροντίδα του για τη συντήρηση των μεταβυζαντινών μνημείων
και την ανέγερση νέων Ναών, είναι δε κτίτορας της Ιεράς Μονής Αγίου Ραφαήλ Γρίβας,
χτισμένη στο όρος Πάικο του Νομού Κιλκίς.
Στις 23 Ιουνίου 2021, έπεσε θύμα επίθεσης με καυστικό υγρό
μαζί με άλλους μητροπολίτες στην Μονή Πετράκη,
ενώ είχε παρεβρεθεί εκεί για συνοδικό δικαστήριο.
