ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟ ΤΡΙΣΑΓΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ
ΤΟΥ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟΥ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΑΣ κ. ΔΙΟΝΥΣΙΟ.
Σήμερα Τετάρτη, 28 Φεβρουαρίου 2024, ένα χρόνο μετά το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα,
στην περιοχή των Τεμπών,
ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Διονύσιος τέλεσε, με την παρουσία
του Θεοφιλεστάτου Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μητροπόλεώς μας Επισκόπου Κεγχρεών κ. Αγαπίου
και όλων των Κληρικών και Λαϊκών υπαλλήλων της Ι. Μητροπόλεώς μας,
Νεκρώσιμο Τρισάγιο στο Μητροπολιτικό Παρεκκλήσιο της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος
(εντός του Επισκοπείου), στην Κόρινθο, υπέρ αναπαύσεως των ψυχών πάντων
των εν τω σιδηροδρομικώ δυστυχήματι τελειωθέντων αδελφών μας.
Ο Ποιμενάρχης μας αναφέρθηκε στην εντολή της Ι. Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και στην προτροπή Της για πεντήκοντα επτά (57) κωδωνοκρουσίες, αναλογικώς προς τον αριθμόν των θυμάτων του εν λόγω δυστυχήματος. Επιπρόσθετα, εξέδωσε ο ίδιος Εγκύκλιο Σημείωμα, ώστε εκτός των κωδωνοκρουσιών να τελεσθούν και Νεκρώσιμα Τρισάγια στους κεντρικούς Ι. Ναούς των εδρών των 13 Αρχιερατικών Περιφερειών της Ι. Μητροπόλεως μας. Επισήμανε ότι ως Εκκλησία, που πιστεύει στην Ανάσταση, κάθε φορά που χτυπάει η καμπάνα μας καλεί να προσευχόμαστε, ιδιαιτέρως τούτο επιβάλλεται τώρα για την ανάπαυση των ψυχών των ανθρώπων αυτών, που απροσδόκητα και κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες έχασαν βιαίως την ζωή τους.
Ως Τοπική Εκκλησία αντιμετωπίζοντας υπεύθυνα και ανθρώπινα και αυτή την «τραγωδία», συμμετέχοντας στο πένθος και στον προβληματισμό των ανθρώπων, που την υφίστανται, όχι μόνο κτυπώντας τις καμπάνες αλλά τελώντας Τρισάγιο προσευχόμενοι να αναπαυθούν οι ψυχές των συνανθρώπων μας. Δυστυχώς το Κράτος μας διαχρονικά δεν είναι Κράτος δικαίου και αυτό έχει να κάνει με την συλλογική μας ταυτότητα ως Έλληνες και την σπουδή μας να αλλάξουμε τον επί πολλά έτη τρόπο ζωής μας με τον νέο, τον μοντέρνο, που μας επιβάλλεται από την «Δύση». Σ’ αυτό τον νέο τρόπο ζωής η Εκκλησία δεν έχει λόγο, γιατί δεν δικαιούται να έχει, σύμφωνα με τις Ευρωπαϊκές επιταγές. Η κοινωνία όμως εκμαυλίζεται και η προσευχή καθίσταται ως το μόνο όπλο της Εκκλησίας, η «ράβδος» και η «βακτηρία» στον δρόμο προς την σωτηρία μας. Υπάρχει πλέον τέτοια σήψη και τέτοια διαφθορά στην Κοινωνία που εύχομαι ο Θεός να μας φωτίζει να πράττουμε με ευθύνη και συνέπεια το καθήκον μας, ώστε κι εμείς να τύχουμε της Βασιλείας Του και να αναπαύσει τις ψυχές των αδελφών μας!