Είπες πως θά ‘ρθεις…
Γράφει η Γεωργία Δούνη
Είπες πως θά ‘ρθεις…
με χρώματα και μυρουδιές και με αγγίγματα γλυκά
τ’ ανέμου τα ουρλιάγματα
με καθάριο μ ε τ ά ξ ι να σκεπάσεις!
Είπες πως θά ‘ρθεις…
τις ξαπλωμένες μας σιωπές και τις υπόκουφες κραυγές
με νοτισμένα ρ ο δ ο π έ τ α λ α γουλιές να τις ποτίσεις!
Είπες πως θά ‘ρθεις…
τους δρόμους τούτους τους σκληρούς
κόκκινα γ α ρ ύ φ α λ λ α πάνω τους θα σκορπίσεις!
Είπες πως θά ‘ρθεις…
για να χαϊδέψεις τ ρ υ φ ε ρ ά τα φύλλα ετούτα τα νεκρά
που παίρνουν μόνα τους το δρόμο προς τη δύση!
Είπες πως θά ‘ρθεις…
και πάνω στη χλωμάδα τ’ ουρανού
τέντα π ο λ ύ χ ρ ω μ η γεμάτη όνειρα κι ελπίδες να απλώσεις!
Είπες πως θά ‘ρθεις…
να σκαρφαλώσεις πάνω στα κορμιά
κι όταν φτάσεις στην κ α ρ δ ι ά
το λύκο πού ‘χουμε μέσα μας εσύ να ελευθερώσεις!
Κι αν με ρωτήσουνε οι άνθρωποι η Άνοιξη που είναι…
εγώ θα πω πως την εκάρφωσα κόκκινο γαρύφαλλο
πάνω στο π έ τ ο της κ α ρ δ ι ά ς μου!
Καλό μήνα!
*Η Γεωργία Δούνη είναι Ναυπάκτια ποιήτρια,
μέλος του Συλλόγου Ελλήνων λογοτεχνών Αμερικής
Μέσα από τους αγώνες γεννιούνται οι ελπίδες!
Μέσα στις χούφτες των παιδιών
πάνω απ’ τις στέγες των σπιτιών
μες στις φτερούγες των πουλιών
ΑΚΟΥ…
Ηχεί η λέξη Ε λ ε υ θ ε ρ ί α!
Μέσα στις στάλες της βροχής
στ’ ανάσασμα της χαραυγής
μέσα στους ίσκιους της νυχτιάς
μες στο ψωμί της εργατιάς
ΑΚΟΥ…
Ηχεί η λέξη Ε λ ε υ θ ε ρ ί α!
Κάτω απ’ τις πέτρες
στους τοίχους πάνω
πάνω στο κύμα, στα δέντρα, στα κρίνα
έχει βλαστήσει η δική σου η πληγή
σπίθα βρεγμένη, κραυγή παιδεμένη
αίμα και στάχτη, μολύβι, χαρτί…
Πόσες φορές αναστηθήκατε
πόσες φορές πεθάνατε γι’ αυτή;
Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α !!!
Γεωργία Δούνη
